VERTREK AGATA
Maandag 22 juli was het voor Agata en mij weer tijd om helaas afscheid te nemen. De 5 weken vakantie zaten er voor Agata weer op, dus moest de rugzak gepakt, de tickets uitgedraaid en voor de voorlopig laatste maal werden we naast elkaar wakker in Zuid-Afrika. Afscheid nemen is niet echt mijn ding, dus de dag verliep voor mij niet helemaal zonder problemen. De zakdoek moest geregeld getrokken, maar ja, het moment komt daar om echt afscheid te nemen. Dat gebeurde rond half 5 in de middag op het vliegveld van George. Over 10 weken zien we elkaar weer in het echt, buiten de skype-sessies natuurlijk. In een lege auto terugrijden is niet leuk, maar thuis in Topping werd ik goed opgevangen en kon het studentenleven zonder partner weer aanvangen.
VOORTGANG BSR CLASS 2013
Iedereen realiseert zich na de break, dat het einde van de cursus eraan komt. Op school zijn we na de onderrug en "the midzone of the spine" eindelijk toe aan de nek. Op dat smalle stukje gebeurt heel veel en in de praktijklessen, maar ook in de theorie wordt er erg veel aandacht gegeven aan dit stukje "human body". Ook het op elkaar oefenen is in de versnelling gekomen. Er zijn koppels gemaakt en om de beurt geef je elkaar een release. De ander geeft dan feed back daarop en daar leer je veel van. Met name Gail loopt rond en is soms meedogenloos in haar oordeel over dingen die plaats vinden. Zij corrigeert waar nodig en de harde aanpak werpt zijn vruchten af, want je laat wel na het nogmaals op die wijze te doen. Boetie oefent voor de klas steeds met een ander de praatjes met de klanten. Hij is de klant en een student is de practitioner. De klas observeert en geeft feed-back op hetgeen er voor de klas gebeurt. Vorige week was het mijn beurt en gelukkig bracht ik het er goed vanaf, ook al speelde Boetie een heel speciale klant, die duidelijk aangesproken moest worden op zijn eigen verantwoordelijkheid. Want veel is duidelijk, wij als practitioner zetten dingen (met name communicatie tussen spieren, zenuwen en hersenen) in gang, de klant krijgt daarnaast dingen aangeboden te veranderen bv. zithouding voor computer en ademhaingsoefeningen. Daarna is het aan de klant dit te gaan doen alles met als doel het lichaam beter te laten functioneren. Zelf krijg ik er steeds meer zin in echte releases te geven. Over ongeveer 5 weken is dat het geval, dan begint de apprentorship en moeten we ieder 5 klanten 3 behandelingen geven. Kortom, de maand september staat in het teken daarvan en het leuke voor mij is dat mijn ouders van 10 september tot 2 oktober langs komen. Uiteraard staan zij op mijn lijstje van mensen die gereleased moeten worden.
BSR BARENDRECHT
In de 5 weken dat Agata hier was hebben we uiteraard gesproken over onze BSR praktijk of BSR praktijken. Voordat ik vertrok uit Nederland zag het er naar uit dat ik mijn praktijk in Hendrik Ido Ambacht zou starten. Na veel wikken en wegen zijn we toch tot de slotsom gekomen het samen op Walmolen 18 te doen, mede gezien de financiële aspecten, maar ook omdat we denken veel van elkaar te kunnen leren en elkaar kunnen stimuleren. We zijn zo nauw bij elkaars praktijk betrokken, ook al hebben we onze eigen klanten en heb je je eigen stijl. Bij terugkomst op 30 september zal ik twee weken de tijd nemen om me aan te melden bij Kamer van Koophandel, de naamplaten op te hangen, de website aan te passen, visitekaartjes te laten maken, folders te drukken etc. etc. Uiteraard zal ik de 25 mensen die mij steunen gaan bellen voor afspraken en die afspraken zullen vanaf 14 oktober ingepland gaan worden in ons gezamenlijk werkrooster :
maandagochtend 9-12 Agata maandagmiddag 13-17 Andy
dinsdagochtend 9-12 Andy dinsdagmiddag 13-17 Agata
woensdag oppasdag Wadna (O.V.)
donderdagochtend 9-12 Agata donderdagmiddag 13-17 Andy
vrijdagochtend 9-12 Andy vrijdagmiddag 13-17 Agata
Mogelijk zal ik ook op een avond werken, of op zaterdag, maar dat alles zal begin oktober duidelijk worden. We hebben er beiden veel zin en als klap op de vuurpijl zullen we onze BSR praktijk openen op vrijdag 11 oktober a.s. Hiervoor ontvangen familie, vrienden, buren etc. een uitnodiging. Op 10 oktober a.s. bestaat BSR Barendrecht precies 3 jaar, en dat gecombineerd met mijn thuiskomst (dan inmiddels alweer 2 weken) en het samen verder gaan, leek ons 3 goede redenen voor een feestje. Dus hou de agenda alvast vrij op 11 oktober in de avonduren ............ Ik kijk er echt naar uit iedereen weer te zien en uiteraard weer te spreken, want studeren in Zuid-Afrika is leuk (met klasgenoten, het land, het reizen, het eten, het weer en wat al niet meer..) , maar zo nu en dan mis je toch ook heel erg de familie, de vrienden, kennissen, noem maar op. Voor mijn verjaardag kreeg ik een bordje met een pakkende tekst daarop, die hierop van toepassing is : SURROUND YOURSELF WITH THOSE WHO MAKE YOU HAPPY. Dus make us happy en komt allen !
EARTH FESTIVAL KNYSNA
Dinsdag 23 juli zijn we met z'n drieën naar Knysna geweest. Dit is de dag dat de verjaardag van Heile Selassie gevierd wordt door Rasta's over de hele wereld. Ook in Knysna, waar de grootste Rasta-community van Zuid-Afrika woont, wordt dat met name op deze dag gevierd. Rasta Mau Mau had Lin, Fran en mij uitgenodigd te komen op deze speciale dag. We troffen het niet, het weer was prut met regen en wind en koude temperaturen (13 graden).
We mochten op Juda Square in Township Concordia langs komen om een indruk te krijgen hoe Rasta's dit vieren : Uit heel Zuid-Afrika komen Rasta's daar naartoe om te bidden, elkaar te ontmoeten, muziek te maken, te eten etc. etc. Wij hadden het genoegen hieraan deel te mogen nemen. Het was een drukte van belang.............
Overal stonden auto's in de straat, overal hingen met name mannen rond vuren her en der. Iedereen was uitgedost in de kleuren rood,groen en geel, maar ook wit voerde de boventoon.
Lin, Fran en ik werden vriendelijk verwelkomd en al snel konden we big smilend op de foto. Tussen alle mannen waren er een paar met sjerpen om, waarschijnlijk behorend tot de opper rasta's aldaar. Onze vriend hierboven maakte hierna kennis met een gigant van een man, behangen met badges en een volgeling driftig wapperend met een vlag. Het was duidelijk een bijzondere ontmoeting tussen de twee...
Normaal gesproken staan op deze dag de tafels in het midden op de weg. De rasta's uit Knysna verzorgen het eten op deze dag en dat is gratis. Maar gezien het slechte weer moest worden uitgeweken naar een kleine keet, waar het al een drukte van belang was. Ik kijk bij de deuropening naar binnen, en zie dat het binnen stampvol is.
Al snel kwam het eten de berg af, bereid door de bijna onzichtbare rasta dames, die dat alles in hun keukentjes klaar gemaakt hadden.
Wij wilden ook een bezoek aan de kerk brengen, maar afdalend naar de kerk werden we door een van de oudere rasta's tegen gehouden : Lin en Fran waren niet gekleed zoals het hoort op deze dag : Hoofddoek, in rok, liefst in het wit, zoals hieronder getoond door een van de kinderen.
Dit, gecombineerd met de drukte in de keet, deed ons besluiten niet mee te eten, zoals aangeboden, daar wij ons inmiddels een beetje opgelaten voelden. Na rasta Mau Mau en zijn vrouw bedankt te hebben namen we snel afscheid van deze bijzondere gemeenschap.
GASTSPREKERS OP ACADEMIE
Zo nu en dan hebben we een gastspreker op de academie. Dinsdag was het Suzanne v/d Nes, de vrouw van huisgenoot Kees, die vertelde hoe het haar vergaan is nadat ze 3 jaar geleden samen met Agata was afgestudeerd aan de BSR-academie. Zij heeft nu een bloeiende praktijk in Purmerend
Donderdag kwam Peter Little langs om te vertellen hoe het hem sinds vorig jaar is vergaan. Hij zat dus in Class 2012 en heeft nu een praktijk in Pringle-Bay, vlakbij Hermanus, hier in Zuid-Afrika dus. Hij vertelde vol emotie hoe de cursus zijn leven veranderd had en hoe hij nu geniet van zijn nieuwe beroep en de voldoening die het hem geeft mensen te helpen. Hij kon goed verwoorden hoe een ieder zich op dit moment voelt, een beetje tussen twee werelden : nu nog studerend en dubbend over hetgeen komt na de graduation eind september. Beiden waren lovend over de opleiding en over het feit dat je echt goed toegerust bent je praktijk te openen en de releases te geven.
Beste lezers, deze blog dus eens wat meer over de academie en hoe het mij/ons vergaat. In de volgende blog meer over een bezoek, vorig weekend, aan Addo's Elephant National Park en een verslag van de break in de Cederbergen/cedermountains. Veel leesplezier en tot snel !
Vorige week woensdag was het alweer 10 juli en dus mijn 51e verjaardag. Time flies, zeggen ze dan, want een jaar geleden liepen we met een grote groep familie en kennissen door de duinen in Oostvoorne.
Natuurlijk is het speciaal om in Zuid-Afrika je verjaardag te vieren en dat ging niet ongemerkt voorbij :
Agata wekte mij met een kado : Een nieuwe zonnebril, en die was inderdaad hard nodig. Na gelukwensen en kado's van Kees familie konden we aanschuiven voor een verjaardagsontbijt. Daarna om 8.30 uur naar school, waar men mijn stoel en omgeving had versierd en door vrijwel iedere student werd ik gehugged en het beste toegewenst. Om 9.00 uur gaat de bel en dan gaan de lessen van start. Om 10.30 uur is het pauze en voor bij de koffie had ik verse dadels en sinaasappelen uit de Cederbergen meegenomen (zie ook de komende blogs over de "10 days break"). Die gingen er goed in bij iedereen. Als er iemand jarig is geeft of Gail of Boetie het sein een kring te vormen en de jarige wordt dan, staand in het midden van de kring, toegezongen.
Dit gaat op z'n Zuid-Afrikaans, Engels, Nederlands en omdat Agata erbij was ook in het Pools. Daarna nam ik het woord voor een kleine speech met als titel : What is youth ?
Youth is not entirely an amount of years ;
It is a state of mind
It is not simply a matter of red cheeks,
ripe lips or supple knees.
It is a temper of the will,
a quality of the imagination,
vigour of the emotion.
Nobody grows old merely by living a number of years;
People grow old only by abandoning their ideals.
You are as young as your faith, as old as your doubt;
As young as your self-confidence and as old as your despair.
In the centre of every heart, there beats a recording chamber.
As long as your heart receives a message of hope, faith, beauty and courage, youth shall prevail.
When the wires are all down and your heart is covered with the snow of pessimism and the ice of cynicism,
THEN AND ONLY THEN HAVE YOU GROWN OLD !
Hierna nodigde ik iedereen uit om vanaf 17.00 uur langs te komen bij ons thuis voor een dance-party, en maar liefst 25 man/vrouw kwam langs.
Het werd een gezellige boel, met pizza's van de plaatselijke pizzeria, de voetjes gingen van de vloer en de sfeer was uitstekend. Kortom, een geslaagd feest en een geslaagde verjaardag !
HIKE
Zaterdagmorgen j.l. waren we uigenodigd om langs te komen bij onze huiseigenaren Roy en Cathy Trembath. Om 9.00 uur moesten we daar zijn, om vroeg te kunnen vertrekken voor een hike bij hen in de buurt.
Zij wonen in Wilderness-Heights in een prachtig zelfgebouwd huis.
Roy's business is mensen van over de hele wereld te leren, hoe zelf een houten huis te bouwen. Dit leer je in 2 dagen (weekend) en dan heb je alle skills in handen om het zelf te doen. De cursus loopt zeer goed, zeker nadat er een publicatie plaats vond in het blad Country Life (july 2013). Voor info kun je terecht op www.logbuilding.co.za en voor e-mail : roytrembath@gmail.com. Het blijkt een kwestie van bomen kopen, basis maken, stammen in speciaal stramien op elkaar stapelen en klaar ben je....nou zoiets dan. Roy is een zeer bevlogen man, die gedreven kan vertellen over dit thema, maar ook de ecologische of spirituele kant niet schuwt. Zijn vrouw Cathy houdt hem met beide benen op de grond, en is de charmerende en doortastende wederhelft van Roy.
Met deze "Bob de Bouwer" en zijn vrouw en zoon gingen we dus hiken. Alleen zij weten hoe te komen op een speciale plek, daar die plek alleen bij locals bekend is. Met een auto reden we eerst naar een grote universiteits campus in de bergen, zeg maar het evenbeeld van Wageningen, waar we een permit moesten halen. Als je gaat wandelen moet je je inschrijven, daar je gaat lopen in een nationaal park. Dat wordt trouw gedaan, ook al kost dat soms een flink aantal Randen (de munt van Zuid Afrika). Daarna reden we naar een parkeerplaats in het bos, van waar we vertrokken op weg naar een waterval in de Silver River. Na een dik uur lopen door dichte bossen kwamen we aan bij de werkelijk prachtige rivier, die helaas door de weinige regen een beetje droog stond. De rivier bestaat uit poelen die verstromen naar een volgende poel water en uiteindelijk duikt het water vanaf de laatste poel zo'n 60 meter naar beneden.
Roy zie je hierboven uitkijken op de jongelui die wat sneller zijn dan wij. Uiteindelijk na wat klimwerk , kwamen we uit bij de laatste poel, en daar aten we onze lunch en twee van ons (Agata en Roy ) waagden zich in het koude water voor een verfrissende duik.
Na deze eet- en zwemsessie liepen we weer dezelfde weg terug. Met de auto reden we terug naar hun huis en startten daar met het klaarmaken van een maaltijd, want rond 16.00 uur zouden Kees, Suzanne, Iris en Eva ook komen eten. Soren zou iets later aanschuiven, en dus gingen de mannen het vlees (lamsbout en biefstuk) prepareren en de dames stortten zich op de aardappelen en groentes.
Nadat iedereen was aangekomen hadden we een zeer gezellige avond, met fantastisch eten, onder het goedkeurend oog van hun enorme hond Leo.
Vrijdag j.l. was het zover : Agata en ik konden mee op de onderzoeksboot van de campus in Mosselbaai. Ik mocht iets eerder weg van school en om 14.00 uur stonden we in de haven van Mosselbaai.
Samen met 6 Amerikaanse studenten, en schipper Dorien Schroeder, staken we van wal op zoek naar Witte Haaien (Oceans-research.com). Na toestemming van de havenautoriteiten mochten we de haven verlaten om het ruime sop te verkiezen. Na 10 minuten varen gingen we voor anker voor Seal-Island, de naam zegt het al, een klein eiland helemaal vol met zeehonden, en dat was op grote afstand te ruiken.
Op ons achterdek werd alles in gereedheid gebracht voor het onderzoek : Camera bedienen voor de ene student, onderwatercamera aan stok voor andere student, schrijfblok met vragenlijst over haaien voor andere student, 2 studenten deden het matrozenwerk en de laatste wierp zich op een Tonijnkop, waarvan we er 6 hadden meegenomen. Met een schroevendraaien werd een sisaltouw door de kop geduwd (door beide ogen) en daarna werd die kop aan een grote kurk/boei bevestigd + ongeveer 5 meter touw.
En toen kon het hele schouwspel beginnen. Een van de studenten ging staan op een speciaal bordes, en gooide met een zwaai de Tonijnkop in het water en zoals je hieronder ziet, iedereen had zijn taak. Wij stonden in het begin in het kraaiennest, op de kajuit van de boot.
Aan de rechterkant van de boot zie je een bak met diepgevroren sardienenkoppen en met wat water erbij wordt dat een lekkere bloederige massa. Kopje voor kopje werd dat over boord gegooid en al vrij snel daarna diende de eerste haai zich aan.
Wij vonden het een flinke rakker, maar Dorien zei dat het een Witte Haai van 2,5 meter was, dus een van de kleinere. Deze had een zender op zijn rugvin, zodat je per satelliet kan zien waar hij/zij zich bevindt. In het begin scharrelen ze iets rond de boot, geobserveerd door de studenten en ons tweeën.
Met de stok, met daaraan de camera , worden live beelden verzonden naar de campus, waar een team de Haai determineerd, ik denk zo'n beetje op de manier van : "Daar is Harry van 2 jaar geleden weer, of Truus van gisteren". Op het dek worden alle gegevens over de haai opgeschreven en dan is het etenstijd voor de haai. De kunst van degene op het bordes, is de tonijnenkop net op tijd weg te trekken voordat de haai er zijn/haar tanden in zet. Dat levert spectaculaire beelden op....
Na de kleine(re) haai dook er ineens een grote Witte Haai op van wel 4 meter en die liet ons allen enorm schrikken. Hij/zij had geen zin in voorzichtig het aas besnuffelen. Nee, hij dook ineens vanuit grote diepte op en sprong met grote snelheid uit het water, daarmee het aas (de tonijnkop), maar ook de kurk in zijn bek meenemend. De kurk zat aan de boot vast met een grote knoop, en door de onverwachtheid, de snelheid en de kracht van de haai, werd de boot aan de rechterkant mee de diepte in getrokken. Hij spartelde wild met zijn staart, wij allen kregen grote golven water over ons heen en Dorien schreeuwde om een mes om de kabel van de kurk door te snijden. Uiteindelijk liet de haai de zwaar gehavende kurk los en konden wij weer wat rustiger ademhalen..........Wat een power, wat een bonk spieren en bovenal, wat een bek met vlijmscherpe tanden. De crew was wel wat gewend, maar even stonden we met z'n allen te shaken, drijfnat van het water.
Toen maar weer een nieuwe tonijnkop aan de kurk en wachten op de volgende haai(en). Op de achtergrond hierboven zie je het kleine eiland met de zeehonden. Terwijl de haaien soms met ons bezig waren. kwamen er soms zeehonden voorbij zwemmen, die daarna weer achterna gezeten werden door de haai(en).
Voor ons dus een hoop spektakel en opletten geblazen, want de haaien zijn razendsnel. Om een indruk te geven van het geweld voor ons, hierbij de foto's.............
Na twee uur dobberen op het water voeren we de haven van Mosselbaai weer in, weer blij grond onder de voeten te hebben. Dorien (en daarmee ook Didi, haar moeder) hebben we bedankt voor de onvergetelijke middag tussen de White Sharks.
Mogelijk dat we met de studenten van klas 2013 nog een keer naar Mosselbaai gaan. Wij konden mee op de onderzoeksboot, de studenten kunnen mee op een commerciële boot en eventueel zelfs gaan cage-diven tussen de haaien. We gaan zien of iemand dat durft, maar de haaien zijn zeker zeer indrukwekkend al vanaf de boot.
Beste lezers, het heeft even geduurd voor ik met de blog weer in de lucht was. Het was druk met uitstapjes, maar ook het internet (met 7 mensen in huis) is daardoor trager dan stroop. Daarom hak ik de indrukken van de laatste weken in mootjes de komende tijd. Dus......wordt met spoed vervolgd......
