Vandaag realiseer je je, dat je al weer 2 maanden hier bent. Donderdag de test Anatomie over alles tot nu toe, en daarna 10 dagen vrij voor de break !
Na de lange dag vandaag (tot 15.00 uur), na thuiskomst gelijk in de auto gestapt om lekker op het strand te gaan wandelen, en wel op Kleinkrantz-Beach, eigenlijk vlak om de hoek bij waar wij wonen,
en met zo'n prachtige vrouw erbij, kan het helemaal niet stuk......
Voor Zuid-Afrikaanse begrippen was het erg druk op het strand. Maar liefst 10 mensen zijn we in een uur tijd tegen gekomen,
waaronder deze visser, die zijn peuk als Lucky Luke in de mondhoek had hangen..
Nu we het toch over strandbezoeken hebben. Afgelopen week waren wij tweeën op Swartvlei-Beach geweest. Een aantal mensen werd enthousiast door de verhalen en foto's. Zo ook Kees, Antonia, Annika en Wilfried. Zij zijn de dag na ons gaan kijken. Alles was uiteraard anders, want de zee geeft en neemt. Van onze Walvis-botten geen spoor, maar zij vonden wel deze Carbonade.......
in BSR-termen een Vertebra (wervel), prachtig schoongespoeld en Kees gaat proberen dit naar Nederland te transporteren. De Carbo heeft zo te zien gesmaakt, ook al was het een hele kluif.......... Zo zie je maar, iedere dag is het anders op het strand.
Nu over naar iets anders : Op 21 juni is het hier de kortste dag en in Nederland de langste dag. Tsja, zeg je dan, nou en ? Als het dan ook precies op deze dag volle maan is en niet zo maar volle maan, maar SUPERMOON, dan is dat wel even het vermelden waard. De maan stond op 21 juni het dichtst bij de aarde (hier op dit continent) sinds 100 jaar, en als dat vergezeld gaat van een opties fenomeen, nl. een halo, dan is dat dubbel bijzonder.
De foto is om 22.00 uur s'avonds genomen. Tegen de hier donkere hemel, kijk je naar de hel oplichtende maan en tegen de bijna zwarte lucht zie je een enorme krans van licht reflecteren. Dus de kring die je hier ziet is tientallen kilometers, zo niet honderden kilometers breed. Met verbazing stonden we op ons balkon te kijken en tegelijk besef je ook hoe klein wij zijn.....
In mijn laatste blog sloot ik nogal enthousiast af met de mededeling dat we op zondag (gisteren dus) zouden gaan Cage Diven tussen de Witte Haaien. Dorien Schroeder (Wetenschappelijk verbonden aan de Biologische Campus in Mosselbaai), moest ons zaterdagavond teleurstellen : de boot van zondag zat vol. En dus gingen we gisteren naar haar toe om kennis te maken in Mosselbaai. Zij nam ons mee naar een aquarium waar studenten uit de hele wereld haaien observeren.
Je hebt kleine haaien, middel grote haaien en grote haaien. Negentig procent van hen is ongevaarlijk en ligt zoals hier in het bassin gezellig bij elkaar te keuvelen.
Goed te zien is ook de diverse patronen op de rug. Al met al niet echt spectaculair, maar wel goede achtergrond informatie voor een volgende keer. Dorien gaat haar best doen dat wij (Agata en ik) een keer mee kunnen op de onderzoeksboot.(Vorige week zat daar een team van National Geografics op om beelden te schieten van de Witte Haaien, Dolfijnen en Walvissen in dit gebied). Dat zal hopelijk gaan plaatsvinden na de break. Ook kunnen we met wat andere studenten een keer mee met de cage-dive boat, om de haaien ook onder water te kunnen zien.
Tijdens de lunch bespraken we de diverse opties en kwamen zo ook meer te weten over Dorien, die na haar studie en stage hier, door de campus werd gevraagd terug te komen. Zo doende is ze inmiddels reeds 2,5 jaar hier, begeleid zij studenten, plant ze de boten in voor onderzoek en is ze schipper op een van deze boten. Al met al een leuk bezoek voor de zondagmorgen en hopelijk komt hier nog iets anders moois uit voort.
Ik sluit af met de mededeling dat ik vanaf donderdag 10 dagen break heb, dus mogelijk zal de volgende blog iets op zich laten wachten.
Zondag vertrokken we uit Kaapstad rond 13.00 uur, maar dat wist de oplettende lezer natuurlijk al. Wat jullie niet wisten is dat we niet via de N2 terugreden, zoals op vrijdag, maar via een veel interessantere weg, nl. eerst de N1, via de Huguenot Toll Tunnel naar Worcester. Daar hadden we eigenlijk af moeten slaan naar Robertson, maar we waren zo geboeid door het fantastische uitzicht, dat we uiteindelijk pas na De Doorns de afslag namen richting Montagu, ongewild een werkelijk prachtige weg over de Rooihoogte Pass en de Burgers Pass. Op deze R318 kom je bijna niemand tegen, behalve druivenverkopers en zo nu en dan een afgeladen busje met seizoenarbeiders...
Het landschap bestaat uit wijngaarden, hoge bergen met daarop sneeuw (!) inmiddels, fruit (sinaasappels) en bovenal prachtige herfstkleuren tegen een werkelijk knalblauwe lucht. En zo scheurden wij in onze 15 jaar oude Toyota Corola door dit adembenemende, maar o zo stille landschap. Wat een uitgestrektheid ..............
Via Route 62 tot aan Barrydale, namen we daarna op aanraden van Boetie een doorsteek met gedeeltelijk Tarred Road tot aan Heidelberg en van daar was het nog 160 km. naar Wilderness. Een waardig toetje van een prachtig weekend.
Maandag, wij zessen toch wat gebroken van al het rijden in het weekend, weer in de schoolbanken de leerstof tot ons nemen en praktisch aan de gang.
Gisteren, dinsdag, mocht ik iets eerder van school weg (12.00 uur) om Agata op te halen van het vliegveld in George. Het Kalula vliegtuig was keurig op tijd, en dus vielen we elkaar rond 13.15 uur in de armen. Eindelijk weer samen, na toch wel een lange periode. Er viel veel te bepraten en dus togen we naar Italiaans Restaurant La Locanda, waar we ons lekker lieten verwennen op het heerlijke terras buiten. Met een temperatuur van 29 graden is dat geen straf. Na het heerlijke eten gingen we bij Banger de auto ophalen en daarna met twee auto's naar Wilderness. In Topping stonden Kees en Soren klaar om Agata hartelijk te verwelkomen. Soren kondigde aan zijn Deense ballen te lanceren vanavond en dus hadden we nog tijd om voor het donker worden een strandwandeling te maken nabij Hotel Sea View in Wilderness. Kees ging ook mee en met z'n drieën hadden we het geluk iets te zien wat echt voorpaginanieuws hier in de kranten is deze week : Een groep Flamingo's is voor het eerst in 10 jaar weer eens neergestreken op het strand. Ineens zagen we ze staan en gewapend met de telelens konden we toch redelijk dichtbij deze prachtige vogels komen.
En als ze dan eenmaal weg vliegen is het helemaal smullen.........
En dus viel Agata met haar neus in de boter : Mooie vogels, mooi weer, en na een lange reis lekker uitwaaien op het strand.
En dus aten we als welkomstgerecht Soren zijn Deense ballen, met knoflookaardappelen uit de oven en een tomatensalade. Leuke binnenkomer, goed bezig !
Vandaag, de woensdag, zou Agata in de pauze om 10.30 uur naar de academie komen om kennis te maken met BSR-klas 2013 en om Boetie en Gail te begroeten. Echter, de auto van Agata had vandaag geen zin en dus moest Banger gebeld worden om het probleem op te komen lossen : Na een uur had Banger een mannetje gestuurd, en die constateerde :Lege accu. Agata stelt het bezoek aan de academie uit tot morgen, en had zo genoeg tijd om boodschappen te doen in Sedgefield. Zij bood aan vanavond te zullen koken, maar voordat het zover was, herhaalden we het idee van gisteren : Wandeling maken aan zee en wel op dit strand ...
beter bekend als het strand met een in zee stekende rots in de vorm van een sfinx.
Ook dit strand had een paar verrassingen voor ons tweeën in petto:
Allereerst vonden we op het strand een reuze schelp. Het liefst hadden we het apparaat meegenomen, maar van binnen bleek er nog leven in te zitten en dus hebben we het weer in de branding terug gezet....
De zee nam dit leven weer als vanzelf op. Maar de zee neemt ook wel eens iets van leven op andere wijze, getuige de brokstukken her en der van een aangespoelde walvis.
Deze stukken lagen er al een tijdje. Wat opvalt is de grootte van de beenderen en het gewicht. Ik heb getracht het los te wrikken uit het zand, maar nee, geen beweging in te krijgen. Het blijven bijzondere zoogdieren.....
Het werkelijk prachtige strand, met hoge kliffen, rotsen, planten en vele zeedieren, had op het eind nog een toetje voor ons in petto : Een African Black Oystercatcher,
een prachtige zwarte vogel van 51 cm, met fel rode poten, snavel en ogen.
Vlak voor de donkerte (17.30 uur) waren we weer thuis. Ik ging studeren, Agata kokkerellen (kip in champignonsaus) en ook Kees en Soren zaten op hun kamer te blokken.
Na het gezellige en lekkere avondeten werd er weer gestudeerd en kreeg ik een leuk telefoontje : Dorien, dochter van de locatieleider van VSO Herenwaard te Rotterdam, belde mij op uit Mosselbaai. Zij loopt stage/werkt bij een project van/over Witte Haaien. Zondag a.s. neemt zij ons mee op een cage-dive. Zaterdagavond krijgen we definitief te horen of dit doorgaat.Wij gaan met haar en een schipper de zee op, op zoek naar haaien. Mochten die er zijn, dan is het wet-suite aan, de kooi in, snorkel op en onder water genieten van witte haaien die voorbij zwemmen. Ik hoop dat het door gaat en zal van dit uitstapje zeker verslag doen in een volgend blog.
Wat doe je na een paar regenachtige weekenden ? Precies, je gaat een keer naar Kaapstad. En zo vertrokken we (6 studenten) op vrijdag 14 juni na de laatste les om 13.00 uur in 2 auto's naar Cape Town over de N2. Het weer was slecht, met regen en mist onderweg, maar na 6 uur rijden waren we dan eindelijk in het door Annika besproken penthouse voor 6 personen. En ik kan wel zeggen, waar voor je 22 euro per nacht p.p. , ja toch, niet dan ?
Gesitueerd op de 19e verdieping in hartje Kaapstad in the Lower Longstreet, vlakbij het uitgaansleven van Longstreet, was niet verkeerd. Deze Icon Tower had dus een speciale aanbieding en wij konden daarvan mee profiteren. Drie jaar geleden zijn we met een groep naar een WK-wedstrijd gegaan in het prachtige stadion. Dat stadion staat nu leeg en er gebeurt helaas helemaal niets mee. En waarom ? Het is te klein voor Rugby, de meest populaire sport in Zuid-Afrika + waar wordt het meeste gevoetbald? Juist in de Townships. Deze kolos staat bijna in het centrum van Kaapstad, op verzoek toen van de Fifa, met dit als resultaat. Jammer van de kosten en zonde voor het voetbal...
Zaterdagmorgen wakker worden met een zonnetje, het uitzicht en een ontbijtje in The Waterfront / De Waterkant. Gezellige terrassen aan de haven, waar een ontbijtje met uitzicht super smaakt natuurlijk. Na het ontbijt slenteren langs de haven...........
en met op de achtergrond de Tafelberg met z'n allen op de foto........
Al lopende kwamen we ook voorbij de vertrekpier naar Robbeneiland. Vier van de zes waren daar nog nooit geweest, en we konden zo instappen op de boot, dus toch maar weer gedaan, als een retrobezoek. Nu Nelson Mandela zo slecht eraan toe is, krijgt het toch een andere dimensie.
Het is een uur varen naar het 12 km. verderop gelegen eiland.Onderweg weer een walvis gezien en uiteraard de naamgevers van het eiland.
Op Robbeneiland worden de hordes toeristen allereerst de bussen in gejaagd voor een bezichtiging van het eiland. Het eiland was in vroeger tijden een lepra colonie, vanaf de 1e Wereldoorlog een militaire basis, evenals in de 2e Wereldoorlog. Vanaf 1960 werd dit eiland vooral gebruikt om tegenstanders van De Apartheid op te sluiten. Ontsnappen was onmogelijk, ook al kon je nog zo goed zwemmen of roeien, de haaien krijgen je uiteindelijk toch te pakken...
Onze gids scheurde over het eiland en liet ons alle verblijven zien waar de gevangenen verbleven of werkten (steengroeve). Vraag van een toerist was : Wat gebeurd er als Mandiba (Nelson Mandela) overlijdt. Er zijn 2 scenario's : Het gaat er waardig aan toe of het komt tot chaos. Zelf omschreef onze gids het mooi : Zuid-Afrika is als een klein kind, het moet qua democratie nog leren lopen. Dit gaat met vallen en opstaan, en om tot volwassenheid te komen is nog een lange weg te gaan......
Het hoogtepunt blijft ook voor mij de tweede keer, de rondleiding door de gevangenis, door een ex-gevangene. Hij vertelt hoe het eraan toe ging en uiteindelijk mag je een blik werpen in de cel van Mandela, waar hij zo lang verbleef.
Na 2 uur is de tour voorbij en mag je weer op de boot naar Kaapstad.
Bij terugkomst lekker gegeten en daarna splitste de groep zich op in tweeën : Twee hadden zin in een mall-bezoek (winkelen), de rest had zin om te rusten en ondergetekende had zin om te koken, dus daar moest voor ingekocht worden.
Na een Franse maaltijd met vers stokbrood, kaasjes, kippenvleugels uit de oven en een wijntje, kregen we bezoek van medestudent Caroline en haar man. zij namen ons allen mee naar hun woning, schitterend gelegen op een heuvel met zicht op Kaapstad. Uiteindelijk namen ze ons mee naar West End naar de Galaxy, een disco voor jong en oud. Dit viel helaas bij de groep niet zo in de smaak en dus stonden we om 23.00 uur op Long Street weer in de disco tussen jongelui van overal vandaan. Het bleef nog lang onrustig en om 3 uur zochten we ons mandje op.
Zondagmorgen verzorgde Wilfried het ontbijt en daarna spoedden wij ons richting Tafelberg, de attractie van Kaapstad. Het weer was fantastisch, strak blauwe lucht, weinig wind, lekker warm met 20 graden op de teller.....Kortom, ook al was het wederom de tweede keer, het uitzicht blijft indrukwekkend.
Naar alle kanten toe zijn er uitzichten over Kaapstad, Hout Bay, Kaap de Goede Hoop, Lion's Head, noem maar op. Op de Tafelberg kun je veel wandelen, maar wij kozen een korte. Om 13.00 uur stapten we weer in de auto en reden in 6 uur terug naar Wilderness (500 km.), dwars door de Kleine Karoo, een prachtige rit ! In Wilderness aten we nog wat en gingen daarna tevreden op huis aan. Het was een mooi weekend !
Nu ik net klaar ben met schrijven, sms't Agata dat ze geland is in Johannesburg, na een goede vlucht. Angie wacht haar op en bij haar blijft ze slapen, waarna wij elkaar morgen weer zien na lange tijd. Kortom, ook tijd om te gaan slapen.............groet van mij, en vanaf morgen van ons !
Trouwe volgers van mijn blog, het heeft even geduurd voordat ik weer tijd had om te schrijven. Over anderhalve week zijn we op de helft (28-6) en voordat er 10 dagen op vakantie gegaan kan worden moeten er eerst wat tests gedaan worden. (de bekende vrijdag anatomie test natuurlijk, maar ook testen over philosophy, the BSR principles, techniek, kortom alles wordt getest.) Tot nu toe is alles door deze jongen behaald, dus de sceptici onder ons hebben gelukkig geen gelijk gekregen, alles ligt op stoom......
Ook Agata ligt op stoom, of beter gezegd hangt in de lucht, want op dit moment van schrijven vliegt zij boven de Sahara op weg naar Johannesburg. Daar wordt zij opgehaald door Angie, practitioner en studiegenoot in 2010. Morgen om 13.00 zal k op het vliegveld klaar staan om Agata weer in de armen te sluiten en dat zal goed voelen na 7,5 week.
Wat is er in de 10 dagen zoal gebeurd ?
Mijn laatste blog schreef ik op zaterdag 8 juni, een dag om snel te vergeten i.v.m. regen, wind en kou. Dit is toch nog ergens goed voor, je gaat studeren en dingen doorlezen waar je hiervoor nog geen tijd voor had. Zondag 9 juni startte op dezelfde wijze, maar zo tegen het middaguur klaarde het op. Kees en ik hadden echt zin om eropuit te gaan en we belden Wilfried of hij zin had om een ind te gaan wandelen : Over het oude treinspoor van Wilderness naar Victoria Bay. En zo gingen we gedrieën wandelen over een spoor waarop tot 2006 nog een stoomtrein reed van George naar Knysna. Echter, in 2006 zijn door hevige regenval hele stukken uit het traject weggespoeld en nu ligt het spoor er dus werkloos bij.
Het spoor ligt er, inclusief de stations, bruggen, tunnels.
Het is ongeveer drie kwartier lopen naar Victoria Bay, een leuk klein plaatsje vooral bekend bij surfers. Die laatsten waren niet bezig, daar de golven te hoog waren en dat was voor ons juist spectaculair. In Victoria Bay hebben we een broodje gegeten en daarna weer terug over het spoor naar onze auto. Onderweg kregen we nog een verrassend toetje tijdens deze trip : Op een gegeven moment zei Wilfried : "Is dat nou een rots in het water daar ? " Hij wees ons naar een zwart obstakel in het zeewater, en ineens zagen we een fontein water uit het ding komen....We wisten genoeg, we spotten een walvis..........
Normaal gesproken start de trek van deze enorme beesten pas in juli of augustus, maar deze rakker liep daar alvast op vooruit.
Met zo'n verhaal kun je thuis komen en dus belden we enthousiast enkele studiegenoten op om dit te vertellen, maar ook om hen uit te nodigen voor het avondeten. Ik had besloten verse friet te gaan bakken en dat ging er bij de duits-hollandse brigade goed in. De rest neemt eigen eten en drank mee en met elkaar maak je er iets gezelligs en lekkers van. (Vlaamse frieten met sallade nicoise, verse zalmforel uit de oven, kaasworstjes en dit alles weggespoeld met een Zuid-Afrikaanse Chardonay)
Tijdens dit etentje waren we het er al snel over eens: Volgend weekend moet wat spannender gaan verlopen en dus werd er besloten naar Kaapstad te gaan en zo gebeurde van vrijdag 14 tot gisteren 16 juni.
Gedurende de week waren er zoals gezegd een aantal tests, die wij allemaal met glans doorstonden. Hoe meer het moment van vertrek naderde, hoe meer zin we erin kregen. Even leek het erop dat groot nieuws ons weekend ging bepalen : Nelson Mandela werd plots opgenomen in een ziekenhuis te Pretoria en dan houdt iedereen zijn hart vast in dit land. De media gaan hier vol op in en ook het buitenland stuurt alvast wat correspondenten deze kant op.
Hoe onze trip in Kaapstad verliep , hoop ik spoedig te melden in een nieuw blog, misschien nog wel vandaag.
